دل و روح ما، سر و جان ما، "لِتُرابِ مَقْدَمِكَ الفِدا"            "عَظُمَ الْبَلاء، بَرِحَ الْخَفَا"، "فرج" است راه نجات ما

همه ناتوان، همه روسیاه، همه در کشاکش راه‌ وچاه            همه تا کمر به گِل گناه، خِجِلیم، "وَانْکشَفَ الْغِطَا"

نه رسیده شام غمی به سر، نه رسیده از سحری خبر            نه کسی به فکر کسی دگر، تو بیا که "وَانْقَطَعَ الرَّجا"

نه کسی هوایی فیض رب، نه به‌فکر واجب ‌ومستحب            "ظَهَرَ الفَسادُ بِما کسَب" تو بیا که تازه شود هوا

غم شام و کوفه و کربلا، شده داغ جان تو سال‌ها            که هرآن صباح و هرآن مساء، بدل الدُّموعک بالدّما

گله و شکایت خویشتن، به کجا برد دل تنگ من؟            تو بیا سری به دلم بزن، که تو "مُستَعانی و مُشتَکی"

تو بیا که سر بزند بهار، به خزان دائم روزگار            به جهان ما برکت بیار، که "بِیُمْنِکَ رُزِقَ‌الْوَرىٰ"

تو بیا که عهدِ وفا شود، دل خلق جای خدا شود            که زمان صلح‌ و صفا شود، "بِجَمالِکَ کَشَفَ الدُّجىٰ"

تو بیا و چارۀ نو بساز، که به ما شود در صبح باز            شب عاشقان تو بس دراز، "وَ بِنورِ وَجهِكَ مُنتَهىٰ"